We zitten nog aan ons ontbijt als we onder de boot geluiden horen. De mannen van de werf zijn al begonnen met het verplaatsen van de stutten. 
Vandaag is de grote dag, we gaan eindelijk na vijf weken op de kant, het water in. Snel werken we ons ontbijt naar binnen en gaan de trap af. Er moet nog antifouling op de plekken waar de stutten stonden. Hier in Panamarina werken ze met een tractor die een grote oplegger voortduwt die de boot het water inrijdt. Dat werkt prima, maar zwaardere boten kunnen hier niet terecht, die moeten uitwijken naar de marina van Linton een stukje verderop. Het is altijd weer spannend, de tewaterlating van je boot. Catherine glimt als een spiegeltje, dat wel! Maar zijn alle klussen goed gedaan? Zal de motor starten? Komt er geen water binnen? 
Eric klimt op de boot voordat ze het water in glijdt. De boot ligt in het water, maar er zit nog geen beweging in. ‘Problemas?’, vraag ik aan de chauffeur van de tractor. ‘Un poco aqua’, antwoordt deze. ‘Oei bij de schroefas?’, vraag ik gebarend. ‘Si’ zegt hij. Ik zie Jean Paul, de baas van de werf, terugkomen van Cath met een dinghy waarna hij op zijn vouwfietsje naar de werkplaats snelt en terugkomt met een paar grote tangen. Het probleem is gelukkig snel opgelost. Na een minuut of tien vaart Catherine weg. 
Ik ga naar de dinghysteiger, start Billy en vaar naar Catherine. De mannen van de werf hebben Catherine al vastgeknoopt aan vier bolletjes en ze gaan er weer vandoor.
Heerlijk! We liggen weer in het water, we nemen een wijntje en blikken terug op ons verblijf op de werf. Er is veel geklust en sommige klussen zaten mee en andere zaten tegen. Maar zo gaat het altijd met een boot. Overal waar we tot nu toe op een werf hebben gestaan gaan de verhalen over het eindeloze klussen aan de boten. We praten veel met andere zeilers en horen soms huiveringwekkende verhalen over boten waar jaren aan geklust moet worden voordat ze misschien ooit enigszins zullen blijven drijven. Het werk aan onze boot valt dan reuze mee. Maar sommige mensen kopen bewust een opknapper en beschouwen het als een project dat soms jaren beslaat. Anderen zijn continue hun boot aan het perfectioneren. Ze wonen op hun boot en stoppen hun ziel, zaligheid en geld erin. Bij weer anderen vraag ik me af of ze ooit de werf of de baai varend zullen verlaten.
Wij hebben indertijd Catherine gekocht met het idee er zo snel mogelijk lekker mee te kunnen zeilen. Onze boot is een Catalina, een productieboot van een Amerikaanse werf. Er zijn er veel van gemaakt en het is een goed doordacht en uitgeprobeerd ontwerp. Met een Catalina weet je wat je hebt en kom je niet voor verrassingen te staan. Toch moet er telkens weer flink aan gewerkt worden voordat we weer kunnen gaan zeilen. Dit keer stond een aantal belangrijke klussen op de lijst. 
Het schroefaslager was versleten en moest worden vervangen. Een interessante en pittige klus waar Eric twee weken mee bezig is geweest en zelfs een artikel in Zeilen magazine aan gaat wijden. Er moesten nieuwe accu’s worden geïnstalleerd, nieuwe zonnepanelen gemonteerd en aangesloten en het elektrische systeem moest worden aangepast en vernieuwd. Eric, die bijna alles zelf doet, heeft voor de aansluitingen een elektricien ingehuurd om er zeker van te zijn dat alles goed en veilig gebeurt. Verder moest er een eindeloze lijst met kleinere zaken worden afgewerkt waarbij Eric zich vaak in de meest bizarre bochten moest wringen om ergens bij te kunnen.
Het is fijn op de marina en zeker geen straf om wat langer te verblijven. Panamarina ligt mooi met aan de ene kant het groene oerwoud en aan de andere kant de oceaan, de lagunes en de mangroven. Je ziet er verschillende soorten apen, mooie vogels en soms een luiaard. Bijna elke ochtend maak ik een lange wandeling, vaak alleen, maar soms met een paar vrouwen van de marina. ‘s Middags varen we vaak met Billy door de ‘love tunnel’ naar de ‘natural swimmingpool’ in de lagune.
Op een dag komen Melissa en Erin, Amerikaanse vrienden die we nog kennen van vorig jaar, ons bezoeken vanuit Turtle Key Marina, een uur met de auto hiervandaan. 
We showen onze achtertuin en zwemmen de stroomversnelling af. Melissa en Erin kennen dit prachtige landschap vanuit de VS, ze zijn ermee opgegroeid in de Florida Keys. Toch vinden ze het fantastisch en zijn enorm blij weg te zijn uit de VS. Ze verafschuwen Trump en zijn zeer teleurgesteld in hun landgenoten die deze malloot in het zadel hebben gehesen. 
Het zijn de begindagen van Trump als president en we vallen van de ene verbazing in de andere. Panama is ook onderdeel van Trump’s plannen. Hij wil het Panama kanaal terug! We vinden het eng en verontrustend.
Onze Franse vrienden Patrick en Silvie, die we ook van vorig jaar kennen, komen een paar dagen naar Panamarina. Ze zijn inmiddels door het kanaal en liggen met hun boot Croix du Sud aan de Pacific kant. 
Ze kennen naast ons ook nog een ander stel hier: de Franse Sandrine en Luc. Het is erg gezellig met al die Fransen. De marina is ook in Franse handen en we kunnen hier meer Frans dan Spaans oefenen. Het restaurant van de marina serveert heel goed eten. 
We ontmoeten ook meerdere keren Akko en Liza van Chocktow en Caroline en Henk van Pandion. 
Ze zoeken ons op in Panamarina of wij gaan langs bij hen in de marina van Linton bay. We kennen ze van vorige reizen en hebben elkaar op meerdere eilanden in de Caraïben ontmoet. Na afloop van een klusdag is het goed borrelen en altijd zijn er wel mensen in de stemming voor één of meerdere biertjes.
De spullen uit Nederland zijn eindelijk gearriveerd, we doen de laatste klusjes en morgen kunnen we vertrekken. 
Het was een hele toer om die spullen hier te krijgen, de verzending heeft meer dan drie maanden geduurd. Maar eindelijk is het dan zover. Lekker eilandhoppen in Bocas del Toro. We hebben er zin in!
Karin
