Thuiskomen op Catherine

Chuaguaramas, 12-02-2022

Ik ben er klaar voor. Eindelijk naar Trinidad! Eric testte voor de tweede keer positief en moet nog even wachten. Mijn o zo geriefelijke KLM-vlucht verloopt voorspoedig. Laurent, de Fransman van de terugvlucht anderhalf jaar geleden naar Amsterdam, zit ook in het vliegtuig. Wat een toeval! Mooi, dan kan ik gelijk mijn onlangs geleerde Frans uitproberen. Na een korte stop op Barbados kom ik aan in het warme, zwoele Trinidad. We delen een taxi met een Zweedse zeiler en gaan op weg naar Peake Yard. We rijden eerst door de drukke hoofdstad Port of Spain en dan langs de kustlijn met links de scheepswerven en scheepvaartbedrijven en rechts de groene heuvels van Trinidad. Gezellig klets ik met de spraakzame taxichauffeur. Ik ben gelijk helemaal gewend aan het Trinidad-accent en herinner me ook weer hoe aardig de mensen hier zijn.

We zijn aangekomen bij de slagboom van Peake Yard. Ik herken de vrouwelijke portier nog. Ze hijst de slagboom omhoog en ze overhandigt mij een enveloppe. Daarin zitten een sleutel en drie piepkleine briefjes met Wifi-codes. Voor de eerste drie dagen heb ik namelijk een kamer gehuurd. Ze geeft me ook een mooi pakje met daarop: afzender Shady Lady. Even later zit ik nog even op het terrasje voor mijn kamer met uitzicht op de steiger. Ik zie een paar bekende boten liggen en krijg een flashback van anderhalf jaar geleden. Ik zie Catherine en Billy onze bijboot aan de steiger liggen. Het voelt allemaal zo vertrouwd. Het is inmiddels 22.00 uur lokale tijd en dus voor mij 3.00 ’s nachts, als ik op bed in een diepe slaap stort. De volgende ochtend maak ik dankbaar gebruik van het pakketje met ontbijtspulletjes van Chrissy en David van Shady Lady.

Ik kan bijna niet wachten om naar Catherine te gaan. Voel me licht zenuwachtig als ik de trap op klauter. Oei, die steile, vier-meter hoge ladder opklauteren,  ben ik ontwend. Ik open het luik en ga naar binnen. De warmte en muffe schimmellucht komen me tegemoet. Ik doe zo snel mogelijk alle raampjes open en verse lucht stroomt binnen. Ik inspecteer de kastjes en de wanden. Het valt mee. Havenmeester Oliver heeft goed op onze boot gepast. Ik videobel met Eric, die niet kan wachten om te horen en te zien in welke staat Cath zich bevindt. ‘Het valt echt mee Eric, ik laat het flink doorluchten en ga goed soppen, misschien best lekker voor je om op een schone boot aan te komen’, zeg ik terwijl het zweet uit m’n poriën gutst.

Ik ga aan de slag. Ik sjouw alle kussens naar buiten en doe textiel in zakken. Alles ruikt muf en schimmelig. Dit klimaat zorgt vooral voor veel roest en schimmel. Dingen zijn verroest, ritsen gaan niet open en spullen voelen kleverig aan. Beestjes kom ik niet tegen.  Het vet dat we op de steunen onder de boot hebben gesmeerd om ongedierte te weren, heeft prima geholpen. Geen ongedierte aan boord. Alleen blijkt de afvoer van het wasbakje verstopt en zwemmen er opeens talloze piepkleine beestjes rond. Ik inspecteer de voorraden, houdbare spullen uit allerlei bestemmingen: kruiden uit Suriname, tomatenpuree van Gran Canaria, sardines uit Madeira, makreel uit Frankrijk en zelfs witte bonen in tomatensaus van de Jumbo uit Rotterdam van waaruit wij 12 juli 2019 vertrokken. De meeste blikken zijn nog goed en zelfs 12 pakken houdbare melk kunnen nog worden gebruikt. Schoonmaakmiddelen, doeken, alles is aanwezig in dit complete huishouden. Cath heeft dan ook een volledig jaar als huisje gefungeerd. Ik was vergeten hoe compleet ze is.

Ik stop rond een uur of 12 want de hitte is niet meer te harden. Ik moet mijn tempo aanpassen, het is bloedheet. Helemaal nu Cath op de kant staat en niet wordt omringd door verkoelend water. Ik denk terug aan de laatste keren dat ik in het Kralingse Bos ging wandelen met vrienden. Koud was ik tot op het bot na een middagje buiten. Nu ervaar ik het tegenovergestelde: warm tot op het bot. Een vergelijkbaar gevoel kun je in Nederland alleen maar bereiken met een saunabezoek. Ik ga naar mijn kamer om siësta te houden. Op de werf is het rustig, iedereen doet kalm aan op deze tijd.

Na de siësta loop ik een rondje over de steiger. Ik ontmoet Tini met haar zoontje Cairi. Hij is geboren nadat wij Trinidad hadden verlaten. Ik herinner me haar nog heel goed met haar bolle buik. Nu is daar een klein, schattig jongetje. Ik had wat hemdjes, de enige zomerse kleding te krijgen in winters Nederland, bij de Hema gekocht. Ik herken ook de twee Engelse Dave’s. Niets lijkt veranderd: rustige Dave komt nog steeds regelmatig met zijn dinghy naar de steiger, zijn zwart-witte kat zit al klaar op de voorpunt om daarna behendig op de steiger te springen. Stoere Dave was mijn zwemmaatje. Hij zwemt nog iedere dag om fit te blijven en is druk met het opknappen van meerdere boten tegelijk. Ik loop naar Power Boats, de werf naast de onze, om Shady Lady te bezoeken. Ik dwing mezelf om te slenteren, pas mijn tempo aan. Het is heet, de zon brandt, maar ik geniet volop. Wat is het fijn hier, het voelt als thuiskomen. Op weg naar Power Boats ga ik even zitten bij de barbecue-plaats onder de grote mangoboom. Er ligt een rijpe mango, ik pel hem en eet hem op. Heerlijk, wat heb ik verlangd naar dit moment.

Ook bij Power Boats heeft de tijd stilgestaan, het is rustig. Ik herken boten, sommige mooi en glimmend en andere verwaarloosd, spookboten met wapperende stukken, zwart plastic, kapot gescheurd door de uv-stralen van de brandende zon. Het weerzien met David en Chrissy is gezellig en vertrouwd. Ik overhandig hen de cadeautjes uit Nederland: kaas, koffie, drop en stroopwafels. We kennen David en Chrissy van Shady Lady toen we tijdens de lockdown, in het begin van de pandemie, in de baai van Tobago lagen. Cath en Shady Lady waren gedurende een maand of vijf de enige twee boten daar. We waren daar min of meer gestrand en konden onze plannen niet meer doorzetten. Deze keer pakken we de draad weer op en vervolgen we onze reis alsnog. Shady Lady is al die tijd in Tobago gebleven. Ze zijn nu op Trinidad voor onderhoud en gaan binnenkort weer terug. Ik word uitgenodigd voor een sundowner op zaterdagavond.

De laatste dag in mijn kamer gebruik ik om Catherine leefbaar te maken. Ik kan niet wachten om mijn intrek te nemen in de boot. In plaats van de saaie instant noodlesoepjes en de oploskoffie kan ik daar mijn eigen maaltje koken en lekkere koffie zetten. Alles is aan boord. Met hulp van Eric op afstand, sluit ik de elektriciteit aan, vul het water bij en sluit het gas aan. Als ik bezig ben in de boot staat plotseling alles te trillen, kort maar krachtig. Een aardbeving! Het is te kort om angstig te raken, maar wel vreemd om mee te maken in een boot op het droge. Tussen Tobago en Trinidad ligt het episch centrum, een aardbeving met een kracht van 5.5 op de schaal van Richter, lees ik later op internet.

Die avond ga ik naar Power Boats voor de sundowner en ontmoet een Russisch stel, vrienden van David en Chrissy. Hun eigen boot ligt in Guatamala en ze zijn hier om een boot van een Rus over te zeilen naar Turkije. De eigenaar kan zelf niet komen, want zijn Spoetnik-vaccin wordt in Trinidad niet geaccepteerd. Ook de buren, een jong Zwitsers stel, nemen deel aan het feestje. We maken pizza’s in een cobb-barbecue en de drank vloeit rijkelijk. Er gaan heel wat Caribs en shotjes rum doorheen. Ik beperk me als enige tot het bier. Als ik later samen met de slingerende Russen naar Peake terug slenter, vertellen ze dat in Rusland een geslaagd feest behoort te eindigen in absolute dronkenschap. Toch ben ik blij dat ik de shotjes rum heb afgeslagen. De volgende ochtend ben ik nog best fris.

Dan komt de dag dat Eric zal arriveren. Ik heb inmiddels mijn intrek op de boot genomen en wacht in spanning zijn komst af. Hij is uiteindelijk ook met de KLM gevlogen, nadat zijn reservering bij United Airlines op niets was uitgelopen. Het is een heel prettige, directe vlucht. Eric vertrekt onder geleide van de storm Corrie. Dat zal behoorlijk te keer gaan in het vliegtuig, maar zodra hij hier is valt alle stress van hem af, weet ik uit eigen ervaring. De laatste maanden voor vertrek waren behoorlijk stressvol door corona en het afmaken van diverse klussen, zowel voor Eric als voor mij. Hier kom je in zo´n ander wereldje terecht dat alle stress van je afglijdt. De Carib staat koud, laat Eric maar komen.

Karin