Herenigd

We horen het thuisfront denken: waarom blijven Karin en Eric zo lang in Las Palmas hangen? Het thuisfront, een mengelmoes van vrienden, familie en kennissen, kunstminnaars, voetbalfans, muzikanten, kroeglopers, collega’s, ambtenaren en nog veel meer, is op dit punt eensgezind: het is tijd dat ze al die stoere voornemens – ‘in het kielzog van de grote ontdekkingsreizigers’ – nu maar eens waar gaan maken. Dat gaan we doen, we zijn op weg! We liggen in La Gomera, twee eilanden verderop. Hier vertrok Columbus op 6 september 1492, op weg naar de, vanuit westerse ogen bezien, Nieuwe Wereld. Morgen vertrekken wij ook, vanuit diezelfde haven van La Gomera als waar hij de ankers lichtte.

Las Palmas bleek een handige en fijne uitvalsbasis. We kwamen er aan, namen afscheid van opstapper Wim, verwelkomden Karins moeder en zus, om daarna onze zoon Joris en dochter Liselot op te gaan halen in Fuerteventura. Karin en ik huurden een AirBnB op een geitenboerderij en kaasmakerij. Daar zagen we dat het mogelijk is: op een diervriendelijke manier in het levensonderhoud voorzien, zelfs in het droge klimaat van dit dorre eiland. Het landschap houdt het midden tussen dat van Arizona en de maan.

Karin, Joris en Liselot zaten dubbelgevouwen op de achterbank in onze afgeladen Pinda 3, de derde gehuurde Fiat Panda, twee surfplanken bezetten de voorstoel en het centrale deel van de achterbank. Joris en Liselot zijn fanatieke surfers. Dus die surfboards moesten en zouden mee. Met diep ingedrukte schokbrekers reden we de ferry op, terug naar Gran Canaria, gleden een paar uur later over de vertrouwde boulevard van Las Palmas. Het voelde als thuiskomen, op onze boot, maar ook een beetje onze stad. Las Palmas kan ons bekoren, toeristen lossen op in de stad, waar het gewone Canarische leven zijn gang gaat. Razend druk, dat wel. Veel verkeer, de stad komt tijdens de spits in files tot stilstand, de stookoliedampen van de zeeschepen in de haven drijven over de stad, smalle trottoirs leiden naar drukke winkelstraten en verkeerspleinen. Wij vielen voor die andere kant van Las Palmas: de mooie gerestaureerde binnenstad, de tapas op donderdagavond, het stadsstrand waar Scheveningen een puntje aan kan zuigen: een brede boulevard zonder schreeuwerig vermaak, wel een plek waar de stad tot rust komt, diep ademhaalt, waar verliefde stelletjes handjes vasthouden terwijl de hemel rood kleurt aan het eind van weer een prachtige Canarische dag. Want wat is het weer hier heerlijk!

Wij hielden ons vooral op rondom de marina in Las Palmas, in goed Nederlands: de jachthaven. Ik deed klusjes aan de boot, waar onderdelen voor nodig waren en die zijn bij de watersportwinkels aan de kade ruim voorhanden. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat menig klus werd onderbroken doordat ik na het winkelbezoek halt hield bij de Sailors Bay Bar, Karin appte (‘ik drink even wat’) waarna Karin een uur later besloot ook te komen, om met mij het glas te heffen, waarna de namiddag zich als vanzelf voltrok. De gezelligheid won het menigmaal van het plichtsbesef. Zo raakten we tijdens diverse gelegenheden aan de praat met de zeilende couleur locale. Neem die bejaarde Amerikaan, een hoed als Clint Eastwood, met grijze baard, een accent uit het diepste zuiden van de Verenigde Staten dat de communicatie ernstig bemoeilijkte. Zijn articulatie was bovendien zeer matig door zijn beroerde gebit. Eén scheve tand in de onderkaak, wellicht ergens verstopt nog een tweede of derde, maar veel meer was het niet. Zijn naam weet ik niet meer, heb ik eigenlijk nooit goed verstaan, want na drie keer is het te lullig om nog een keer te vragen hoe iemand heet. Wel begreep ik, en is door andere bezoekers van de bar bevestigd, dat hij zeventien keer de Atlantische oceaan is overgestoken. Met een bootje van pakweg tien meter, dat bij windstiltes weinig hulp kreeg van een dieseltje met, op vol vermogen, slechts tien pk. Deze man zeilt zijn hele leven alleen, ik kon hem niks vertellen, hij wist alles, deed alles op zijn manier.

Een andere figuur uit het toneelstuk dat dagelijks op het terras van de Sailors Bay Bar wordt opgevoerd is half-Deen-half-Brit Jan. Zijn naam ken ik goed, en met mij het hele terras, want hij praat nogal hard. Zijn hele leven heeft hij mijnen geruimd, eerst voor het Britse, daarna voor het Deens leger, de knallen hebben zijn gehoor aangetast en het hele terras geniet mee. Hoewel de meeste bezoekers eerder geïrriteerd lijken, aangezien zijn gebulder het gesprek aan andere tafels hindert. Wandelende mijnen, het ontstekingsmechanisme, de mijnenadministratie van de moffen, de in en outs van het mijnen ontmantelen deelt hij met eenieder die het wil  – of niet wil – horen. Jan loopt met een stok, het gevolg van een zwaar motorongeluk, het is een wonder dat hij nog leeft. Jan slijt samen met zijn vrouw zijn laatste jaren op zijn bootje in de haven. Terwijl Jan dit luidkeels en breedsprakerig uit de doeken doet, en voor onze tafel nog eens bier bestelt, zit naast mij Richard. Hij heeft Ladybird, voormalig Canarische zwerfhondje, op schoot. Richard is een rustige, ongelofelijk aardige kerel, woont na allerlei zeilreizen al negen jaar op zijn boot in Las Palmas, samen met zijn vrouw. Ze liggen aan dezelfde steiger als wij. Toen hij me op een dag met een lege gasfles zag zeulen zei hij: die kun je twintig kilometer verderop laten vullen. Ik rij je er morgen wel naartoe. Kom daar in een Nederlandse bloemkoolwijk maar eens om. De dag erop zaten we in zijn auto, we vertelden elkaars levensverhaal, toekomstplannen, deelden onuitgesproken de waardering voor warm menselijk contact.

En toen kwamen Joris en Liselot aan boord en waren we weer met z’n vieren. Ze zeilen met ons mee naar de overkant, via Kaapverdië. Wat een feest om weer bij elkaar te zijn! Na een paar dagen voorbereidingen, klussen, bunkeren, afgewisseld met een middagje surfen en laatste bezoek aan de Sailors Bay Bar, was het op 31 december zover: surfboards vastgesjord aan de reling en trossen los. Volgens de pilot – gids voor zeilers – over dit gebied was het oppassen geblazen voor de gevreesde acceleratiezones. Winden worden tussen de Canarische eilanden doorgeperst. Een gezapig windje kan zich ontpoppen tot een windkracht 8. Niet handig als je daar niet op voorbereid bent. Maar wij hadden geluk. De wind kwam uit het zuidoosten, de acceleraties bleven daardoor uit. We zeilden de oostkust van Gran Canaria af, het eerste stuk afkruisend, en gingen op oudejaarsavond voor anker bij de zuidpunt, Maspalomas. Na een flesje bubbels met sterretjes in de hand (dankjewel Latoyah!) gingen we slapen. Het werd een hobbelig nachtje, er was bij deze wind te weinig beschutting achter het kaapje. We besloten de volgende dag in één keer door te zeilen naar La Gomera. We voeren de dag en nacht om Tenerife heen, met een machtig uitzicht op El Teide, de niet te missen vulkaan van Tenerife. Columbus voer er op 24 augustus 1492 ook langs. En toen gebeurde het: El Teide barstte uit. In zijn dagboek schrijft hij: ‘Veel bemanningsleden waren verbaasd en ook wel bang. … Ik heb hun de oorzaak van zo’n enorme vuurzee verklaard.’ Columbus verkocht hen een broodje aap verhaal, want in die tijd wist niemand waarom en hoe vulkanen uitbarsten, welke ondergrondse krachten werken en hoe de vork in de steel zit. Ook Columbus niet. Dat werd pas later duidelijk, eigenlijk pas in de jaren zestig van de vorige eeuw, toen de platentektoniek algemeen werd aanvaard als geologisch verklaringsmodel. Ok boomer!

Zo konden we wennen aan elkaar op de boot, overdag en in de nacht, probeerden de wachtindeling uit, vooruitlopend op de oversteek naar Kaapverdië en kwamen in de vroege ochtend aan bij La Gomera. Liselot stuurde Catherine in het pikkedonker, ons oriënterend op de kaart en een lichtgevende boei, de havenkom in. Ik nam het roer over, Joris, Karin en Liselot legden landvasten en stootwillen klaar. Via de marifoon riepen we de jachthaven op. Daar wachtte een vriendelijke marinero ons op. Toch handig als je gereserveerd hebt. Hij scheen met een zaklamp op de steiger: hier moet je wezen. We meerden af, wisselden beleefdheden uit, deden een dutje, waarna we enkele uren later naar een betere ligplaats werden begeleid.

Nu vieren we een klein weekje vakantie op La Gomera, we wandelen, eten, praten veel met elkaar, rijden het eiland rond in Up 1, een gehuurde VW Up. De jachthaven ligt middenin San Sebastian, een bescheiden stadje waar het toerisme niet al te dominant aanwezig is. Geen betonnen blokken hotels of andere wanstaltige architectuur. Ook hier gaat het Canarische leven gewoon door, terwijl zeilers en enkele andere toeristen samen met de eilandbewoners de terrasjes bevolken. Op het pleintje slenteren mensen zonder bestemming, gewoon lekker buiten zijn met elkaar. Aan de kade zitten drie mannen op een muurtje, zoals ze waarschijnlijk al jaren doen. Hoedjes op, benen wijd, de dikke buik ertussen en de hand op een wandelstok. Zo wordt het laatste nieuws besproken. Op 6 januari is het Driekoningen. Dit christelijke feest wordt de avond ervoor uitbundig gevierd, qua sfeer een soort mengeling van Kerst en Sinterklaas, met de drie wijzen uit het oosten, waarvan één donker, maar niet geschminkt, zoals bij het volksfeestje in Nederland nog vaak wel het geval is. Het wordt een feestelijke gebeurtenis: een trommelband, kinderen die op een podium cadeautjes krijgen van de drie heren. Geen onvertogen woord, geen politie, geen spanningen, blije kindergezichtjes, vertederde ouders. Zo hoort een kinderfeest te zijn! Heel bijzonder op La Gomera is de El Silbo, de lokale fluittaal, vroeger gebruikt om over de diepe dalen heen te kunnen communiceren. El Silbo wordt in de klas onderwezen en nog steeds gebruikt. In de haven, op straat en in de dorpjes op het eiland hoor je regelmatig het gefluit. Ontzettend grappig!

Woensdag 8 januari nemen we afscheid van de Canarische eilanden en vertrekken we naar Kaapverdië, een afstand van 900 zeemijl, pakweg 1650 kilometer. Afrika! Op Facebook en Instagram laten we natuurlijk direct weten als we er zijn. We hebben er ongelofelijk veel zin in. Groet van ons vieren!

Eric