England, here we come

 Eastbourne, 22-8-2019

‘Nou, jullie wereldreis komt wel hortend en stotend op gang’, was de reactie van zoon Joris op mijn mededeling dat ik een paar dagen naar huis kwam voor een tandartsbehandeling.

We hadden net een heftige tocht achter de rug van Vlissingen naar Blankenberge, toen mijn kiespijn echt te erg werd. Er moest nu toch snel iets aan gebeuren. De Belgische tandarts die wij consulteerden, zag op de foto een flinke ontsteking. Hij wilde de behandeling wel doen, maar dat zou alles bij elkaar twee weken gaan duren. Ik besloot daarop toch maar heen en weer te reizen naar Rotterdam en mijn eigen tandarts te bezoeken. Zij had maar een paar dagen nodig voor twee behandelingen.

Dus was ik weer even thuis in ons Rotterdamse studentenkamertje. Vier dagen om precies te zijn, een gezellig verblijf, afgezien van de twee nare tandartsbezoeken. Daarna voor de zoveelste keer afscheid genomen van de kinderen, de poes en een paar vriendinnen. Nu dan toch echt weg voor langere tijd!

Terug in Blankenberge kwam wereldzeiler Frank bij ons eten. Eric had tijdens mijn Rotterdamse verblijf kennis met hem gemaakt. Hij had net vijf jaar alle wereldzeeën bezeild. Inspirerend natuurlijk. Ik vroeg hem het hemd van het lijf. De mooiste zeilgebieden liggen nog ver voorbij het Panamakanaal, aldus Frank. Zuidelijk Polynesië in de Pacific is zijn favoriet. Oké, dacht ik, inspirerend, maar eerst maar eens weg zien te komen uit België.

De volgende ochtend vroeg, de zon was nog niet op, was het dan eindelijk zover. We zeilden die dag met een lekker windje en een stralend zonnetje uit Blankenberge.

De zee was vele malen vriendelijker dan tijdens onze tocht van Vlissingen naar Blankenberge. We voeren met een lekker weertje de sluis binnen. Eenmaal binnen ging het keihard waaien en regenen. Ik zal het moment dat de sluisdeuren in Vlissingen open gingen nooit vergeten. Ik zag een witte kolkende, klotsende massa voor me. Poort naar de hemel of naar de hel? De bootjes in de sluis treuzelden expres met wegvaren en de bui trok over. De zon ging schijnen, maar de zee bleef erg onstuimig, stroom tegen wind, de golven kwamen van alle kanten en de boot bonkte op het water. Binnen in de boot was van alles omgevallen en we waren vergeten een paar afsluiters dicht te doen. Dweilen en opruimen met zo’n onstuimige zee is geen pretje, het gevolg was dan ook dat ik een poosje katterig in de kuip heb gelegen. Lesje geleerd: alles zeevast, dan pas de haven uit, ook al lijkt het een mooie dag te worden.

De tegenstelling kon niet groter. Na deze onstuimige tocht voeren we de haven van Blankenberge binnen. Direct al na het binnenvaren kwamen we in een totaal rustig, bijna sereen sfeertje terecht. Een mevrouw op de steiger wees ons superenthousiast onze box aan. Dat dit enthousiaste binnenhalen eigenlijk bedoeld was voor een andere boot, mocht de pret niet drukken. Na al het gehotsenklots van de uren daarvoor was de aankomst bijzonder aangenaam. Zeilen gaat met pieken en dalen, dat bleek wel weer.

Dit verhaal schrijf ik op weg naar Eastbourne, Engeland. Rechts zie ik de witte krijtrotsen van de Engelse zuidkust. We zijn al 30 uur aan het varen op deze lieve, vriendelijke zee. Eric doet een dutje, want hij heeft de hele nacht doorgehaald tijdens de nachtelijke oversteek naar Dover. Het zonnetje schijnt en het leven is goed.

Karin