Toen wij uit Rotterdam vertrokken

Na tweeënhalve week in de Marina Rotterdam zijn we dan eindelijk op weg. Eric, in zeilpak, manoeuvreert Catherine onder de bruggen door en ik hang in de kajuit op onze pas gefabriceerde chill-bank. Af en toe klettert er een enorme regenbui op het dek. Wes fietst mee langs de Maasboulevard en staat te zwaaien op de Van Brienenoordbrug, tot we uit zicht zijn. Wij varen de Maas af richting Dordrecht.

Bij de driesprong net voorbij Dordrecht varen we langs een solozeiler die zich vreemd gedraagt op het water. Eric vraagt nog of hij in orde is, maar hij reageert niet. Het valt de waterpolitie ook op en even later vaart het zeiljachtje weg met een van de mensen van de Rijkswaterstaat achter het roer. In Nederland word je goed in de gaten gehouden, dat is een veilige gedachte. Hoewel Wes het daar niet mee eens was toen hem verboden werd de Maas over te steken met zijn opblaasbare kano om ons te komen bezoeken in de Marina Rotterdam. Hij heeft dit immers al vele malen eerder gedaan.

De afgelopen tweeënhalve week stond in het teken van klussen en bezoekjes van familie en vrienden. Het was heel leuk om te ervaren hoe iedereen even naar onze boot wilde komen kijken. Even met eigen ogen aanschouwen hoe dat zal zijn, een jaar lang leven in een ruimte van 11 bij 3.65. De reacties waren positief: ’mooie boot, toch veel ruimte en vernuftig ingebouwd allemaal’. Het is waar en mag gezegd worden, Catherine is een beauty! Tussen het klussen door beleefden we veel gezellige momenten met familie en vrienden.

Eric en ik waren dagen bezig met alles zodanig slim op te bergen dat de spullen later ook weer te vinden zijn wanneer je ze nodig hebt. Eric had nog aardig wat klussen af te werken van z’n lijst en dus zag Catherine er regelmatig uit alsof orkaan Irma was langsgetrokken. Met elke klus werd het gehele interieur weer overhoop gehaald. Hij moest ook nog een paar keer de mast in omdat we ons windmetertje maar niet aan de praat kunnen krijgen.

Voordeel van deze periode in de Rotterdamse Marina was ook dat wij alvast konden wennen aan het bootleven. Zo  gleed ik tijdens de eerste nacht op de boot bij het uit bed gaan, met mijn slaapdronken hoofd uit over een tas op de grond en kwam keihard op mijn rug terecht. Het kostte heel wat tijd en pijnstillers voordat de pijn weer een beetje draaglijk werd. Onze extra medicijnvoorraad moest al vroeg worden aangesproken. Hopelijk blijven dit soort ‘ongelukjes’ uit tijdens de reis, want het is toch erg belangrijk om fit te zijn aan boord. Daarom heb ik nadat het beter ging met mijn rug, het hardlopen weer opgepakt en verkende ik regelmatig joggend de omgeving van de Marina.

Aan het einde van deze vertrekdag zouden we eindelijk de pakstress van ons af laten glijden aan een bolletje bij de Volkeraksluizen. Hoewel, is de pakstress werkelijk voorbij? Wordt vervolgd!