Breaking Bad in de polder

Rotterdam, 8 juli 2019

Zo, dat waren me twee weken wel zeg! Verhuisd van ons, inmiddels door huurders betrokken, appartement naar ons pied á terre, een klein kamertje drie hoog in ons vooroorlogs pandje in het Nieuwe Westen in Rotterdam. Ons (geen afscheids)feestje 22 juni werd de gehoopte knalavond met mijn bandjes Phoenix en Coolkast in café de Ooievaar. De muzikanten werkten zich uit de naad, bezwete ruggen, ik dreef bijna van de drumkruk af, dampende hoofden, natte oksels, kleverige T-shirts. Goesting! Rock ’n roll! Het pijpenla-cafeetje puilde uit, waggelde op haar eeuwenoude houten heipalen in de natte klei van de Voorhaven, kastelein Peter en zijn vrouw Mary konden het maar net aantappen, maar bleven heel de avond lachen.

 Vorige week deden we het over in MCA in Rhoon en afgelopen woensdag speelden we een paar nummers tijdens de afsluitende avond van de muziekschool in Rotown. Ook dat was weer een feestelijk gebeuren. Potverdorie, ik werd gekroond tot beste drummer van de avond! In een geïmproviseerd, door adrenaline wat warrig dankwoord, vertelde ik het publiek over onze aanstaande zeilreis. Dat riep de bekende reacties op waar we inmiddels mee bekend zijn: ‘Wat stoer!’ ‘Wat gaaf!’ ‘Ik moet er niet aan denken!’ En: ‘Kun je zeilen?’

In de tussentijd loopt het werk van Karin en mij op zijn eind. Karin is bezig met haar laatste week bij het Albeda College, waar ze als zzp-er Nederlandse les geeft aan anderstaligen en de intakes doet. Ik maak mijn laatste interviews met mbo-studenten , in opdracht van de gemeente Rotterdam. Zo zoef ik heen en weer tussen jachthaven Strijensas en wereldhaven Rotterdam, tussen bootklussen en werk. Ik krijg het maar net rond. Ook Karin lukt het maar net alles te doen wat gedaan moet worden voordat we kunnen uitvaren. Om het leuk te houden vertrekken we daarom een weekje later: eind juli.

Onze Catherine ligt in het water te wachten op wat komen gaat. Voortdurend wordt er in haar binnenste gevroet en gemorreld: de laatste klussen worden gedaan, leidinkje zus, draadje zo, schakelaar hier, aansluiting daar. Dat led-lampje in de natte cel (nautische taal voor badkamer) stel ik steeds uit voor belangrijkere klussen, zoals deze week het vervangen van de gebroken riem van de auto-pilot. First things first!

Tussendoor hou ik marktplaats.nl en eBay in de gaten voor interessante koopjes voor de boot. Zo viel mijn oog op een dubbel dekblokje om lijnen van de windvaan naar het stuurwiel de geleiden. Een zekere T. bood een nieuw exemplaar aan voor een redelijk bedrag. Ik wist er ook nog een tientje van af te halen. Wereldreizigers moeten immers op de kleintjes letten. Dit buitenkansje wilde ik niet laten lopen. Ik stapte zaterdagochtend om acht uur in mijn Aygo en toetste het adres in de navigatie. Vlaardingen. Mercuriusweg. Ik reed een muisstil bedrijventerrein op, in de polder naast de Nieuwe Waterweg. Geen hond op straat. Dichte luiken, geblindeerde ramen. Opeens dacht ik: klopt dit wel? Een nieuw Lewmar-blok voor de helft van de prijs. Word ik in een val gelokt? Je leest rare dingen over marktplaats. Die T. was ook wel erg kortaf in zijn communicatie. Zo zijn criminelen ook. Kein geloel. De navigatie leidde mij naar een doodlopend steegje. Beton, grijs, kil, een man stond tegen zijn auto geleund. Ik twijfelde: als ik die steeg inloop zit ik in de val. Ik kan nog terug. In een flits dacht ik aan een scène van Breaking Bad: Walter en Gus in de woestijn voor een schimmige deal. De beklemmende sfeer, dit loopt niet goed af. Geen weg terug. Het onvermijdelijke gaat gebeuren. Dat gevoel bekroop mij ook. Toch liep ik op de man af. Waarom? Misschien omdat ik mezelf anders een lafaard zou vinden. ‘T?’ vroeg ik kortaf. ‘Ja, en wie ben jij?’ ‘Eric’. ‘Waar kom je voor?’ Een vreemde vraag voor iemand die deze tijd en locatie zelf heeft voorgesteld. ‘Het Lewmar-blok’, antwoordde ik. Opnieuw dacht ik: dit klopt niet. Word ik misschien van achter aangevallen? Ik keek achterom. Daardoor zag ik niet dat T. zijn hand uitstak en zich voorstelde. Zijn toon werd vriendelijker: ‘Ja, sorry, ik heb hier met meerdere mensen afgesproken, je bent de eerste, daarom vraag ik het. Ik heb een faillissementspartij opgekocht. Doe ik vaker, vind ik leuk. Jouw blok zat daarbij.’ T. snuffelde wat in zijn achterbak. Hij gaf me het blok, ik gaf hem het geld. Zo ‘bad’ was hij nou ook weer niet.

Eric