Geschiedenis schrijven: (geen afscheids)feestje

Rotterdam, 19 juni 2019

‘Nee, het moet absoluut geen afscheidsfeest worden. Wel een mooie, gedenkwaardige avond, zodat we elkaar nog een keer zien voordat Karin en ik vertrekken’, zeg ik tegen iedereen die het wil weten. Ik verheug me er enorm op. Ik drum in twee bandjes, Phoenix en Coolkast, met jonge en oudere muzikanten, een bonte, o zo sympathieke muzikale vergaarbak. Enkele studenten, een therapeute, ICT-ers, een kok, een piloot en een zeezeiler. En mijn zoon. Geen professionals, wel hier en daar behoorlijk wat muzikaal talent. We spelen de avond vol in het gezellige café De Ooievaar in Rotterdam Delfshaven. Ze komen voorbij, de muziekhelden en -heldinnen die geschiedenis schreven, zoals Fleetwood Mac, Beatles, Jimi, Janis, Jeff Buckley. Plug in die gitaren en bestel bier! Het is feest ja!

Zittend achter mijn drumkitje, bezie ik aanstaande zaterdag al die fijne mensen, vrienden, familie, ook reguliere cafégangers die op de muziek afkomen, want iedereen is welkom. Gratis. Keep on rocking in a free world! Joris bezingt de waarheid met ‘I’m surrounded by people, beautiful people.’  Af en toe kijk ik door het raam naar buiten, terwijl Eva een voorschot neemt op ons vertrek naar Spanje, Portugal, Canarische eilanden, Suriname en de Cariben en zingt ‘A change is gonna come’.

Kijkend naar buiten, vanuit het dampende café, zie ik het water van de Aelbrechtskolk. Een watertje, omringd door historische panden, het was hier ooit de haven van Delft, midden in de polder, een dorp, dat in 1886 werd geannexeerd door Rotterdam. Ongelofelijk veel geschiedenis ligt hier voor het oprapen. Piet Heyn is hier in 1577 om de hoek geboren. Net als kunstschilder Kees van Dongen, driehonderd jaar later. Iets verderop staat een VOC-gebouw uit 1669, dat onlangs is opgeknapt met fraaie appartementen voor goed verdienende nazaten.

Een van de bekendste verhalen van toen is die van de Pelgrimvaders. Een geschiedenis van de Verenigde Staten begint, met enig gevoel voor overdrijven, hier om de hoek, in de Pelgrimvaderskerk.  De Pelgrimvaders, een groepje puriteinen dat Engeland was ontvlucht, voelden zich in ruimdenkend Holland met al dat werelds vermaak toch niet helemaal thuis. Ze besloten er in 1620 vandoor te gaan. Na een laatste dienst in de kerk, op 50 meter afstand van mijn drumstel in De Ooievaar, stapten de gelovigen aan boord van de Speedwell. Ze vertrouwden op God, maar als ze eerst een deskundige naar het wrakhout hadden laten kijken, dan hadden ze het er niet op gewaagd. Eenmaal op zee bleek de boot zo lek als een mandje. Ternauwernood haalde het Southampton. Daar stapte het gezelschap over op de Mayflower. Aan boord stelden de Pelgrimvaders regels op: de Mayflower Compact, een eerste primitieve grondwet van Amerika. Ook Thanksgiving, een soort Amerikaanse Koningsdag, is bedacht door dit groepje gelovigen. Leuk om te weten toch? Belangrijker is dat Stadsbrouwerij De Pelgrim, naast de kerk, in het voormalige Raadhuis, zelf bier brouwt, waaronder het smakelijke Mayflower.

Genoeg gemijmerd. Het volgende nummer is aan de beurt. Ik tel tot 6, het is een zeskwartsmaat, dan zingt Eva: ‘Cry Baby!’ We zwelgen in de emoties van de jaren 60. Ook geschiedenis, maar dan springlevend. Heerlijk. Zaterdag 22 juni, vanaf 21 uur.

Eric

Lozen

Aan de vooravond van onze grote reis, moest ik ineens terugdenken aan onze eerste reis samen. We hadden nog geen verkering, kochten een open ticket Mombassa en vertrokken voor een paar maanden naar Oost Afrika. De verkering kwam vanzelf en we reisden rond in het prachtige Oost-Afrika. We leerden elkaar kennen, werden een hecht team en vrij snel na deze zeer speciale reis kwam de gezinsuitbreiding.

Nu dertig jaar later gaan we een nieuw avontuur aan. Terugkijkend lijken die dertig jaar voorbij gevlogen. Maar wat hebben we in die tussentijd veel verzameld aan spullen. Het past lang niet allemaal meer in die ene gare rugzak. Nu kan er wel iets meer mee op een boot dan in een rugzak, maar toch moeten er veel spullen worden geloosd.

Gelukkig verhuren we onze huizen gemeubileerd en hebben we nog een berging om onze persoonlijke spullen op te slaan. Toch gaan alle spullen dezer dagen door mijn handen. Ik probeer zoveel mogelijk weg te doen, maar elke keer is er weer dat dilemma: ‘bewaren of wegdoen’ en telkens vraag ik mezelf af ‘zal ik het missen als ik terugkom?’.

Niet alleen spullen probeer ik te lozen, ook  kilo’s die er in de loop der jaren bij zijn gekomen. Ik ben weer aan het hardlopen en let op mijn eten. Hoe zal dat gaan straks op de boot? Natuurlijk kan ik lekker hardlopen en wandelen als we aan wal gaan, maar tijdens langere oversteken zal ik niet kunnen hardlopen. Nu las ik in blogs van andere wereldzeilers, dat door de constante deining je lichaam steeds moet stabiliseren en dat je daardoor wel kilootjes loost. Elk nadeel heeft toch ook zijn voordeel.

Wat ik ook wil lozen tijdens de reis is stress. Het afgelopen jaar is druk, hectisch en bij tijd en wijlen stressvol geweest. We hebben hard gewerkt om alles mogelijk te maken. Ik werk door tot 13 juli en daarna begint het avontuur. Ik stel me zo voor dat we vanuit Rotterdam vertrekken (hoor ik een liedje?) en dat we worden uitgezwaaid door familie en vrienden. Dan varen we  naar ’t Haringvliet, gooien het anker uit, ontkurken de fles en lozen de stress.

Karin

Nautische en niet-nautische voorbereidingen

Langzaam, héél langzaam, kunnen we dingen wegstrepen op de lange, héél lange actiepuntenlijst. Daarop staan allerlei zaken die moeten worden geregeld, gecheckt of aangepakt voor de boot. Het onderwaterschip in de anti-aangroeiverf. De speling op het roer verhelpen. De hypermoderne, maar onderhoud vergende Brunton vaanstandschroef reviseren. Enkele luiken vervangen. Een nieuwe ankerlier, zwaar genoeg om 60 meter ketting omhoog te halen. In de tussentijd hebben we haar een poetsbeurt gegeven. Ze glimt weer! Talloze andere klusjes, die voor de meeste lezers nauwelijks interessant zijn om te noemen, maar ons hoofdbrekens bezorgen. Want op een boot is alles veel ingewikkelder dan het lijkt. En duurder. Boat? Bring On Another Thousand!

Veel logistieke regeldingen ook: papieren, documenten, registraties. Extra veiligheids- en noodapparaten, zoals een EPIRB-noodbaken (Emergency Position Indicating Radio Beackon) en de AIS, het Automatic Identification System waarmee iedereen ons kan volgen op onze reis. Als het AIS-kastje is geïnstalleerd, komende maand ofzo, laten we het hier weten en kun je ons volgen met een simpele app op je smartphone: Marine Traffic. Leuk hoor, zie je waar we voor anker liggen, waarschijnlijk in een tropische baai, terwijl je een gaap probeert te onderdrukken tijdens een saaie vergadering!

Niet-nautische zaken vergen op dit moment het meest van ons. Zoals de gevelrenovatie van ons geliefde pand in Rotterdam-West. Je kan toch niet met goed fatsoen op reis en je pand met achterstallig onderhoud laten verpieteren? Vandaag, vrijdag 10 mei, na acht weken slopen, bouwen, breken, slijpen, voegen, schroeven en timmeren en heel veel troep, herrie, puin en gruis is de klus vrijwel geklaard. We hebben een prachtig nieuw balkon en de gevel, 92 jaar oud, kan er weer een kleine eeuw tegenaan. Daarmee is de actiepuntenlijst één regeltje en een gigantische klus korter. A small step, maar a giant leap! En nu als een speer naar Catherine, ons drijvend huisje voor de komende tijd schreeuwt om aandacht.