Na tweeënhalve week in de Marina Rotterdam zijn we dan eindelijk op weg. Eric, in zeilpak, manoeuvreert Catherine onder de bruggen door en ik hang in de kajuit op onze pas gefabriceerde chill-bank. Af en toe klettert er een enorme regenbui op het dek. Wes fietst mee langs de Maasboulevard en staat te zwaaien op de Van Brienenoordbrug, tot we uit zicht zijn. Wij varen de Maas af richting Dordrecht.
Bij de driesprong net voorbij Dordrecht varen we langs een solozeiler die zich vreemd gedraagt op het water. Eric vraagt nog of hij in orde is, maar hij reageert niet. Het valt de waterpolitie ook op en even later vaart het zeiljachtje weg met een van de mensen van de Rijkswaterstaat achter het roer. 
In Nederland word je goed in de gaten gehouden, dat is een veilige gedachte. Hoewel Wes het daar niet mee eens was toen hem verboden werd de Maas over te steken met zijn opblaasbare kano om ons te komen bezoeken in de Marina Rotterdam. Hij heeft dit immers al vele malen eerder gedaan.
De afgelopen tweeënhalve week stond in het teken van klussen en bezoekjes van familie en vrienden. Het was heel leuk om te ervaren hoe iedereen even naar onze boot wilde komen kijken. Even met eigen ogen aanschouwen hoe dat zal zijn, een jaar lang leven in een ruimte van 11 bij 3.65. De reacties waren positief: ’mooie boot, toch veel ruimte en vernuftig ingebouwd allemaal’. Het is waar en mag gezegd worden, Catherine is een beauty! Tussen het klussen door beleefden we veel gezellige momenten met familie en vrienden.
Eric en ik waren dagen bezig met alles zodanig slim op te bergen dat de spullen later ook weer te vinden zijn wanneer je ze nodig hebt. Eric had nog aardig wat klussen af te werken van z’n lijst en dus zag Catherine er regelmatig uit alsof orkaan Irma was langsgetrokken. Met elke klus werd het gehele interieur weer overhoop gehaald. Hij moest ook nog een paar keer de mast in omdat we ons windmetertje maar niet aan de praat kunnen krijgen.
Voordeel van deze periode in de Rotterdamse Marina was ook dat wij alvast konden wennen aan het bootleven. Zo gleed ik tijdens de eerste nacht op de boot bij het uit bed gaan, met mijn slaapdronken hoofd uit over een tas op de grond en kwam keihard op mijn rug terecht. Het kostte heel wat tijd en pijnstillers voordat de pijn weer een beetje draaglijk werd. Onze extra medicijnvoorraad moest al vroeg worden aangesproken. Hopelijk blijven dit soort ‘ongelukjes’ uit tijdens de reis, want het is toch erg belangrijk om fit te zijn aan boord. Daarom heb ik nadat het beter ging met mijn rug, het hardlopen weer opgepakt en verkende ik regelmatig joggend de omgeving van de Marina.
Aan het einde van deze vertrekdag zouden we eindelijk de pakstress van ons af laten glijden aan een bolletje bij de Volkeraksluizen. Hoewel, is de pakstress werkelijk voorbij? Wordt vervolgd!
De laatste weken neem ik overal afscheid. Zo heb ik vandaag de laatste les gegeven bij een groep die ik met veel plezier 30 weken heb begeleid. Ik heb de afgelopen drie jaar als zzp-er gewerkt voor verschillende taalscholen. Iedere keer is het toch weer even moeilijk om afscheid te nemen wanneer een traject klaar is of wanneer je ergens weggaat. Je bouwt een speciale band op met mensen die je twee á drie keer per week lesgeeft. Het is niet alleen taalles, het gaat om meer, mensen zijn nieuw in Nederland en proberen hun weg te vinden in deze samenleving. Dat levert veel vragen, verwondering en verbazing op. Erg leuk werk voor iemand, zoals ik, die zoveel van reizen houdt. Ik heb de halve wereld in mijn klas.
wereldreis. Als ik vertel dat ik per zeilboot ga, word ik flink ondervraagd. Hoe ik dat doe met eten en slapen of ik wel kan zeilen en of ik niet bang ben voor storm en voor hoge golven. Ik probeer zo goed en zo kwaad als het kan, antwoord te geven op al deze vragen. Maar vaak weet ik het ook niet. Hoe zal het zijn zoveel dagen achter elkaar met alleen maar zee om je heen? Het leven zal zoveel trager gaan dan nu. Je zal meer één zijn met de natuur en de elementen. Ik vertel dat je op een boot niet kan haasten, je moet wachten op de juiste windrichting, de juiste windkracht en rekening houden met stroming. Haast maakt dat je risico’s neemt. Met storm in het vooruitzicht moet je geduldig afwachten. Risico’s nemen we niet. We hebben immers geen haast. We doen niet aan een wedstrijd mee.
Vorige week deden we het over in MCA in Rhoon en afgelopen woensdag speelden we een paar nummers tijdens de afsluitende avond van de muziekschool in Rotown. Ook dat was weer een feestelijk gebeuren. Potverdorie, ik werd gekroond tot beste drummer van de avond! In een geïmproviseerd, door adrenaline wat warrig dankwoord, vertelde ik het publiek over onze aanstaande zeilreis. Dat riep de bekende reacties op waar we inmiddels mee bekend zijn: ‘Wat stoer!’ ‘Wat gaaf!’ ‘Ik moet er niet aan denken!’ En: ‘Kun je zeilen?’
Breaking Bad: Walter en Gus in de woestijn voor een schimmige deal. De beklemmende sfeer, dit loopt niet goed af. Geen weg terug. Het onvermijdelijke gaat gebeuren. Dat gevoel bekroop mij ook. Toch liep ik op de man af. Waarom? Misschien omdat ik mezelf anders een lafaard zou vinden. ‘T?’ vroeg ik kortaf. ‘Ja, en wie ben jij?’ ‘Eric’. ‘Waar kom je voor?’ Een vreemde vraag voor iemand die deze tijd en locatie zelf heeft voorgesteld. ‘Het Lewmar-blok’, antwoordde ik. Opnieuw dacht ik: dit klopt niet. Word ik misschien van achter aangevallen? Ik keek achterom. Daardoor zag ik niet dat T. zijn hand uitstak en zich voorstelde. Zijn toon werd vriendelijker: ‘Ja, sorry, ik heb hier met meerdere mensen afgesproken, je bent de eerste, daarom vraag ik het. Ik heb een faillissementspartij opgekocht. Doe ik vaker, vind ik leuk. Jouw blok zat daarbij.’ T. snuffelde wat in zijn achterbak. Hij gaf me het blok, ik gaf hem het geld. Zo ‘bad’ was hij nou ook weer niet.
Ze komen voorbij, de muziekhelden en -heldinnen die geschiedenis schreven, zoals Fleetwood Mac, Beatles, Jimi, Janis, Jeff Buckley. Plug in die gitaren en bestel bier! Het is feest ja!
Zittend achter mijn drumkitje, bezie ik aanstaande zaterdag al die fijne mensen, vrienden, familie, ook reguliere cafégangers die op de muziek afkomen, want iedereen is welkom. Gratis. Keep on rocking in a free world! Joris bezingt de waarheid met ‘I’m surrounded by people, beautiful people.’ Af en toe kijk ik door het raam naar buiten, terwijl Eva een voorschot neemt op ons vertrek naar Spanje, Portugal, Canarische eilanden, Suriname en de Cariben en zingt ‘A change is gonna come’.
Een watertje, omringd door historische panden, het was hier ooit de haven van Delft, midden in de polder, een dorp, dat in 1886 werd geannexeerd door Rotterdam. Ongelofelijk veel geschiedenis ligt hier voor het oprapen. Piet Heyn is hier in 1577 om de hoek geboren. Net als kunstschilder Kees van Dongen, driehonderd jaar later. Iets verderop staat een VOC-gebouw uit 1669, dat onlangs is opgeknapt met fraaie appartementen voor goed verdienende nazaten.
meter afstand van mijn drumstel in De Ooievaar, stapten de gelovigen aan boord van de Speedwell. Ze vertrouwden op God, maar als ze eerst een deskundige naar het wrakhout hadden laten kijken, dan hadden ze het er niet op gewaagd. Eenmaal op zee bleek de boot zo lek als een mandje. Ternauwernood haalde het Southampton. Daar stapte het gezelschap over op de Mayflower. Aan boord stelden de Pelgrimvaders regels op: de Mayflower Compact, een eerste primitieve grondwet van Amerika. Ook Thanksgiving, een soort Amerikaanse Koningsdag, is bedacht door dit groepje gelovigen. Leuk om te weten toch? Belangrijker is dat Stadsbrouwerij De Pelgrim, naast de kerk, in het voormalige Raadhuis, zelf bier brouwt, waaronder het smakelijke Mayflower.
Genoeg gemijmerd. Het volgende nummer is aan de beurt. Ik tel tot 6, het is een zeskwartsmaat, dan zingt Eva: ‘Cry Baby!’ We zwelgen in de emoties van de jaren 60. Ook geschiedenis, maar dan springlevend. Heerlijk. Zaterdag 22 juni, vanaf 21 uur.
geen verkering, kochten een open ticket Mombassa en vertrokken voor een paar maanden naar Oost Afrika. De verkering kwam vanzelf en we reisden rond in het prachtige Oost-Afrika. We leerden elkaar kennen, werden een hecht team en vrij snel na deze zeer speciale reis kwam de gezinsuitbreiding.
Langzaam, héél langzaam, kunnen we dingen wegstrepen op de lange, héél lange actiepuntenlijst. Daarop staan allerlei zaken die moeten worden geregeld, gecheckt of aangepakt voor de boot. Het onderwaterschip in de anti-aangroeiverf. De speling op het roer verhelpen. De hypermoderne, maar onderhoud vergende Brunton vaanstandschroef reviseren. Enkele luiken vervangen. Een nieuwe ankerlier, zwaar genoeg om 60 meter ketting omhoog te halen. In de tussentijd hebben we haar een poetsbeurt gegeven. Ze glimt weer! Talloze andere klusjes, die voor de meeste lezers nauwelijks interessant zijn om te noemen, maar ons hoofdbrekens bezorgen. Want op een boot is alles veel ingewikkelder dan het lijkt. En duurder. Boat? Bring On Another Thousand!