Geduld

                                                                              8 augustus 2019, Burghsluis

 

Geduld, dat hebben we veel moeten opbrengen het afgelopen jaar. Tijdens de voorbereidingen, uitzoekwerk, wachtend op informatie, offertes, zendingen, wachtend op klusjesman 1, 2, of 3. Het aantal uren dat ik wachtend heb doorgebracht tot de vakman tijd had loopt in de tientallen. Aan de ene kant logisch. De vakman komt pas als de vorige klus is afgerond. Een vakman loopt niet halverwege de klus weg omdat in zijn agenda staat dat de volgende klant wacht. Maar aan de andere kant: het wachten duurde soms te lang. Toch bleef ik trouw aan hen, want als ze eenmaal bezig waren leverden ze absoluut goed werk. Bovendien: ik had genoeg te doen aan boord. Al klussend probeerde ik de ergernis weg te rationaliseren. Achteraf is dat gelukt hoor, ik ben de vaklieden dankbaar voor hun goede werk. Motor, roer, kiel, mast, het zit allemaal stevig vast of draait juist soepel.

Geduld kunnen opbrengen, dat is een levenskunst die zeilers moeten beheersen. Zoals nu. Terwijl de buitenwacht vragen op ons afvuurt (‘Wanneer vertrekken jullie nou uit Nederland? Wanneer gaan jullie buitengaats? Wanneer zijn jullie in Spanje? Zijn jullie nou nog niet klaar met klussen?) liggen wij in de haven van Burghsluis. Na drie dagen Ooltgensplaat (Joris en Liselot kwamen langs en de motor-servicebeurt liep uit op een tankreiniging), een nachtje De Heen (mijn favoriet, aanleggen in het riet), voor anker bij Zierikzee (Liselot moest voor studie terug naar Rotterdam), twee nachtjes ankeren bij Schelphoek nu dus Burghsluis. We wachten. Op een fokking windmetertje, dat ik te laat had opgestuurd naar de reparateur en inmiddels via Post.nl per expres onderweg is. Als het ding eindelijk is gearriveerd, trekt Beaufort zaterdag de kast open en liggen we twee dagen verwaaid. Te wachten. Karin en ik houden ons voor dat wachten ook kan worden opgevat als: ontspannen, het op je af laten komen, bij de dag blijven, wachten is een uitnodiging om stress en ongeduld voorbij te laten trekken als het lagedrukgebied over de Noordzee, om vervolgens dichtbij jezelf te komen. Klinkt soft hè? Ben ik ook. Met volle overtuiging.

Geduld is iets dat Columbus goed kon opbrengen. Soft was hij niet, hoewel zijn biograaf Samuel Eliot Morison hem ‘een gevoelig man’ noemde, maar wat kon hij goed wachten! Columbus leurde jaren heen en weer tussen de koningshuizen van Spanje en Portugal om zijn beroemde reis gefinancierd te krijgen. Alleen al om op audiëntie te mogen komen bij Isabella de Katholieke van Spanje duurde negen maanden! Op 1 mei 1486 was het dan eindelijk zo ver. Columbus verwoordde geestdriftig zijn Grote Plan bij de nukkige vorstin. Het resultaat was de oprichting van de Talavera-commissie. Daarna moest hij weer wachten: maar liefst zes jaar tot er positief werd besloten! Een weekje wachten op mijn lieve windmetertje verbleekt erbij. En relativeert verder een eventuele onrust bij Karin en mij. Ik ga straks lekker klusjes doen, de AIS, de Aries, de afwas. Karin doet de was, heeft hardgelopen en naait een klittenbandje aan een plisse-gordijntje. De plee heb ik gesmeerd (geen details) en de kuip is geboend. Laat Beaufort maar komen. En daarna gaan we van kant!

 

Eric

13 thoughts on “Geduld”

  1. Geduld is een schone zaak toch. Mooi hoe jullie dit verwoorden. Wachten loutert en maakt je sterkt.
    liefs Peter en Yvonne

  2. Guys, ik volg jullie op jullie mooie tocht, supergaaf! Wij wonen nu pal achter de Heerenkeet tussen Burghsluis en Zierikzee direct aan de Oosterschelde dus als jullie terugkomen hier verwelkomen we jullie met bubbels en bier! Have a safe and wonderful trip!!! Goeds, Vos

    1. Wat leuk! We zijn de reis begonnen vanuit Burghsluis, daar moesten we nog een kleine klus doen, daarna begon ons avontuur. Groet!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *